ആദ്യമായാണ്
അവള്‍ എന്നോടിങ്ങനെയൊക്കെ
എന്നോട്
ദേഷ്യപ്പെടുമ്പോള്‍ ഞാന്‍
കണ്ടു അവളുടെ കണ്ണുകളില്‍
ഒരു തീ ഗോളം .
ഞാന്‍
തെറ്റുകാരന്‍ ആണ് ,
ഞാന്‍ ആന്‍
അവളെ നിര്‍ബന്ധിച്ച് അങ്ങനെ
ചെയ്യിപ്പിച്ചത് ,
പക്ഷെ അവള്‍
ഒന്നോര്‍ത്തില്ല ,
അവസരങ്ങള്‍
ഒരുപാട് ഉണ്ടായിട്ടും ഒരിക്കല്‍
പോലും ഞാന്‍ അവളോട്‌
ദേഷ്യപെട്ടിട്ടില്ല ,
അവളുടെ
കണ്ണുകളെ ഞാന്‍ നനയിപ്പിച്ചിട്ടില്ല, ദേഷ്യം തോന്നിയപ്പോഴെല്ലാം
ഞാന്‍ സ്നേഹിച്ചു ഒരുപാട്
, ആ
സ്നേഹം ദേഷ്യത്തെ നശിപ്പിച്ച്
കളയാന്‍ ശക്തി ഉള്ളതായിരുന്നു
,
എന്നോട്
“ഇല്ല” എന്ന് ഓരോ തവണ പറയുമ്പോഴും
മനസ് പിടഞ്ഞു , കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞൊഴുകി ,
കയ്കള്‍
പതറി , ചുണ്ടുകള്‍
വിറച്ചു . അവളുടെ
ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് മറുപടി
നല്കാന്‍ എനിക്ക് ആയില്ല ,
കാരണം എനിക്
എല്ലാം താങ്ങാവുന്നതിലും
അപ്പുറം ആയിരുന്നു ,
ഞാന്‍
അവളോട ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല വീണ്ടും കൂട്ട് കൂടുമ്പോഴും, അവള്‍ക് അറിയില്ല എന്റെ
മനസ്സില്‍ എത്ര വലിയ മുറിവാണ് ഉണ്ടായത് എന്ന് ,
എന്നിട്ടും
ഞാന്‍ ചിരിച്ചു അവളുടെ
മുന്‍പില്‍ ,
കാരണം
എനിക്ക് സങ്കടം ആയി എന്ന്
അവള്‍ അറിയുമ്പോള്‍, അവള്‍
വിഷമിക്കും , അത് എനിക്ക്
കണ്ട്നില്‍ക്കാന്‍ ആകില്ല,
പാവം , അവള്‍ക് അറിയില്ല ദേഷ്യം മനസിനെയും
മനസിന്റെ സ്നേഹത്തെയും
എത്രത്തോളം സ്വദീനിക്കുന്നു
എന്ന്
